Zondagmiddag 22 januari, Terwijl de meeste kinderen om vier uur vertrekken vanuit de verkeerstuin, waren er een paar die met hun ouders en/of opa en/of oma bleven voor het aankomende muzikale verkeer. Een optreden van Wilskracht met als thema “Verkeer” stond op het programma. Het geheel werd aangeboden door Wilskracht en gesponsord door SAP, letsel schade advocaten.

Circusschool

In de ruimte van de Circusschool was vloerbedekking gelegd en stonden er stoelen opgesteld voor zowel het publiek als de muzikanten. Het aantal stoelen voor het publiek moest al snel opgeschaald worden omdat er voor de ruim 100 mensen toch net te weinig klaar stonden.

“Onderweg met Wilskracht” zou worden uitgevoerd door Harmonieorkest Wilskracht onder leiding van Jurgen van Groningen Schinkel, maar bij aanvang was iedereen er behalve de orkestleider. De verkeersmeldingen werden geluisterd en daaruit werd geconcludeerd dat hij in de file stond. Een van de orkestleden nam tijdelijk “de leider” waar.

Verkeersborden, pionnen, koffers, rugzakken en een wieldop stonden voor het orkest opgesteld. Een scherm waarop een verkeersfilm te zien was (gemaakt door Stijn). Het maakte allemaal onderdeel uit van het programma. Alle muziekstukken hadden dan ook op een of andere manier te maken met een van de vormen van verkeer te maken.

Luchtverkeer, treinverkeer, auto en fietsverkeer, ruimteverkeer en natuurlijk ook waterverkeer. Het concertdeel voor de pauze zou geheel in de Circusschool plaatsvinden. In de pauze zou men verplaatsen naar de ruimte van de Verkeerstuin waar een interactiever-programmadeel gepland stond.

Met mutsen en petten, toeters, fluiten, (fiets) bellen, papieren vliegtuigjes, en zwaailichten werden de muzikale stukken krachtig bijgestaan en of verduidelijkt. Een en ander leverde hier en daar hilarische momenten op.

“My heart will go on”, (uit “Titanic” film) niet hilarisch, maar wel passend voorzien van kapiteinspet, reddingsvest en zuidwester.

Het moet gezegd dat onder andere, de vertrekkende stoomtrein heel goed nagebootst werd met gesis door iets dat op een stukje pijp leek, terwijl middels percussie het versnellende tempo van de wielen over de rails nagebootst werd. Eigenlijk was er sprake van “Kunst en Vliegwerk”, terwijl het ging om een rijdende trein.

Grappen en grollen waren er ook tussen de muziekstukken door. Zo werd voorafgaand aan de Pony Polka, de baton van de dirigent vervangen door een zweep om “de galop” in het muziekstuk te kunnen hanteren.

Ook de “Happy Cyclist” werd ondersteund door “Kunst” ten tonele gebracht door Circusschool acrobaat Cato, op een eenwieler en een andere soort tweewieler. Terwijl het orkest de muziek speelde gepaard gaande met fietsbel-geluid.

Tijdens het concert tot aan de pauze werden gemonteerde stukjes film – opgenomen door Stijn – getoond tijdens het spelen van de verschillende muziekstukken. Het was boeiend en hield de blik op “de weg”.

Om even na vijf was er een pauze. Men werd vriendelijk verzocht om zijn of haar stoel dan ook mee te nemen naar de verkeerstuin omdat men daar verder zou gaan om ongeveer 17.30 uur. In de pauze werd er warme chocolademelk geschonken, naar keuze met of zonder slagroom. Voorafgaand aan de hele verhuizing, moesten mensen kijken onder hun stoel welke kleur papier er geplakt zat, omdat dit van belang was voor het vervolg.

De Verkeerstuin

Gezellig werd er gepraat onder het genot van de warme chocolademelk “uit het busje”. Terwijl een aantal mensen van Wilskracht druk bezig waren om een en ander in gereedheid te brengen voor het programma na de pauze. Het warmtekanon stond aan, al werd het pas wat warmer toen alle mensen uit de Circusschool de Verkeerstuin in gekomen waren.

Een paar op z’n kop staande fietsen met bakken water in de buurt deden vermoeden dat er banden geplakt moesten gaan worden. Een paar skelters werden op het parcours gezet, waarmee ook duidelijk werd dat er geskelterd moest gaan worden.

Na de pauze werden de teams zichtbaar. en van elk team moesten er twee mensen eerst de Circusschool weer in. Onder de deskundige leiding van Cato gingen zij leren op een bal te lopen. En er werd enthousiast geoefend.

Tijdens de oefeningen door de aankomende bal-lopers konden in de verkeerstuin de eerste kandidaten zich melden om een fietsband te plakken. Het team dat het snelst de band geplakt had, daar ging het om.

Een Quiz waarin vragen over wat mag, wanneer wel in het verkeer, met vragen als bijvoorbeeld: wanneer mag men mistlichten aandoen? Het antwoord was voor sommige toch een beetje anders dan gedacht: bij mist, zware sneeuwval of ijzel waardoor het zicht minder dan 50 meter is.

“Blind” rijden, op aanwijzingen van een teamgenoot was ook een van de uit te voeren opdrachten. Op een plek veroorzaakte dat bijna een ongeval, maar het is dan ook heel lastig om geblindeerd te skelteren, zeker in een bocht met een eveneens geblindeerde tegenligger.

Tussentijds werden nog wat muzikale vragen gesteld die natuurlijk ook met verkeer te maken hadden, zoals bijvoorbeeld; Bicycle (Queen), Kadeng Kadeng (Guus Meeuwis), en Glaasje op laat je rijden (Sjakie Schram)

De grote houten ballen van de Circusschool waren inmiddels ook op het parcours aangekomen. De inmiddels geoefende bal-lopers mochten hun kunst in de strijd gooien. Uit veiligheidsoverweging moesten zij echter wel hun “partner in de strijd” vasthouden. Allen hielden hun voeten aan de bovenkant van de bal gedurende het parcours. Chapoo!

Hierna volgde de uitreiking van de “gouden koffer” aan de winnaars waarna een stuk van het nummer “We are the Champions” gespeeld en er vanuit het publiek vrolijk “mee-ge-waved” werd Daarna werden nog de diverse mensen voorzien van bloemen en/of een andere aardigheid.

Het team dat het leeuwendeel van de organisatie gedaan had vormde de hekkensluiter. De overhandiging van “drank” aan hen, deed het orkest “daar moet op gedronken worden” spelen, met als gevolg een lachsalvo tot slot.

Daarna was er nog de mogelijkheid om een drankje te nuttigen, al werden de orkestleden vooral op geroepen om zich vlot beschikbaar te stellen om mee te helpen met het opruimen van de verschillende ruimtes en de apparatuur.

Verslag en foto’s Nel Groenendijk