Vanmiddag om exact 17.15 uur vertrok een stoet van zo’n driehonderd mensen van basisschool ’t Anker in een laatste poging iets te doen tegen de uitzetting van Howick en Lily en hun moeder. Morgen dienen zij te vertrekken, na negen jaar Nederland. Onbegrip, dat is het overheersende gevoel in de groep.
De hartentocht was georganiseerd door een aantal ouders van ’t Anker. Een soort gevoel van wanhoop en totaal onbegrip beheerst veel mensen. Er zijn tranen, de groep vertrekt wat gelaten, vooraan klinkt een sombere, dreigende trom. We lopen richting de Amsterdamseweg, over het Eemplein, de stoet houdt het verkeer op, maar nergens wordt er geprotesteerd of getoeterd. Vanaf de terrassen die we passeren klinkt bemoedigend applaus: “Goed dat jullie dit doen!”
Bij korte gesprekken tijdens de tocht komt steeds weer in andere woorden de vraag naar boven voor welk probleem dit de oplossing is. Wat schieten we ermee op dat dit gezin wordt uitgezet? Gedeporteerd, is zelfs een term die in de mond wordt genomen. Wat is hier de bedoeling van? Een actieve moeder, twee talentvolle kinderen, die hun toekomst hier zien, die graag een opleiding willen volgen, meer dan andere kinderen hun best doen op school, zo graag vooruit willen komen.
Er zijn leerkrachten van de kinderen aanwezig, die tot tranen toe zijn geroerd, die jarenlang intensief contact hebben gehad met het gezin, die de kinderen hebben begeleid op school. Een van hen sprak vanochtend nog de moeder van de twee kinderen. “Ze is wanhopig. Ze moeten terug naar een land dat ze niet eens kennen, waar ze totaal geen band mee hebben. Ze moeten helemaal de taal gaan leren. Dit is niet uit te leggen.” De leerkracht ziet een zware taak voor het personeel van de basisschool. “Die moeten deze week gaan overleggen hoe ze dit gaan aanpakken. Ik ben blij dat ik niet in hun schoenen sta. Wat ga je de kinderen vertellen? Kinderen die vrienden met hen zijn geworden, waar ze zoveel mee hebben beleefd op school en daarbuiten.”
Op de Hof worden de klokken van de kerk geluid. Wederom klinkt vanaf de terrassen medeleven, begrip. Ook hier klinkt de trom weer, staan mensen verslagen bij elkaar, jonge meiden kijken elkaar aan met tranen in hun ogen. Dan valt de groep langzaam uiteen. De spreker neemt afscheid, duidelijk ontroerd. Mooi dat we dit kunnen doen, als wijk, als medeleerlingen, klasgenoten, ouders en andere betrokkenen. De politiek is aanwezig. Toch overheerst een gevoel van radeloosheid: hier is niets meer aan te doen.
Op de terugweg komen er vragen van terrassen, er is belangstelling en medeleven. En ook hier weer overheerst het onbegrip. Waarom worden ze na negen jaar nog eens terug gestuurd? “Als je het na negen jaar pas weet, heb je iets echt niet goed gedaan,” stelt een van de mannen op het terras. “Ongelooflijk dat dit kan in Nederland.”
Hoe het verder gaat is niet bekend. Sommigen spreken hoop uit: “Ik kan me niet voorstellen dat dit echt zo gaat. Ik vermoed dat het nog wel goed komt op het laatste moment.” Niemand die het weet. Het is afwachten. We gaan naar huis, mooi dat we dit hebben gedaan, dat er zoveel mensen bij waren. We hopen dat het gezin er iets van meekrijgt.
Verslag: Sjaak Pols
Onderstaand komt uit “social mediascript” van Burgemeester Bolsius
Aan het einde van de middag zullen heel wat Amersfoorters – jong en oud – lopen van de school ’t Anker naar de Joriskerk om aandacht te vragen voor de positie van Howick en Lily. Hun uitzetting voelt oneerlijk; jarenlang zijn ze in Amersfoort opgegroeid, met andere kinderen naar school gegaan en hebben vriendschappen gesloten.
De afgelopen tijd is er het nodige contact geweest met Den Haag over hun toekomst. De rechter heeft vrijdag een laatste uitspraak gedaan waardoor de uitzetting van de twee kinderen en hun moeder mag worden doorgezet. De staatssecretaris heeft aangegeven geen gebruik te zullen maken van zijn bevoegdheid om ze alsnog in Nederland toe te laten. Namens het college heb ik vandaag ook contact gehad met de organisatoren van de Hartentocht, voor wie dit emotionele dagen zijn. In het gesprek is ook aangegeven dat het college niet meeloopt met de tocht omdat de afgelopen week ons indringend is gebleken dat de staatssecretaris geen andere beslissing zal nemen. Ik heb afgesproken om binnenkort de school te bezoeken en met de kinderen in gesprek te gaan en te delen in de emoties.
Het is bewonderingswaardig hoeveel stadsgenoten voor hen opkomen en het signaal aan de staatssecretaris afgeven dat dit hen diep in het hart raakt. De uitzetting is formeel terecht, maar dit wordt door vele Amersfoorters niet als zodanig ervaren.
Als ik een toverstokje zwaaide ik minstens drie keer driftig in het rond….wrang dat we morgen weer hutten gaan timmeren …terwijl er toekomst dreigt te worden afgebroken van deze drie ambitieuze mensen.
Zoals het er nu naar uitzien wordt Armina gescheiden van haar kinderen uitgezet, een trieste “primeur” voor NL. Nooit eerder vertoond. Het maakt me zo verdrietig…