Ze is al oud, maar nog zelfstandig genoeg om voor een belangrijk en  groot deel voor zichzelf te zorgen. De tuin van mijn moeder is een klein paradijsje, dat was vroeger al zo want in mijn jeugd liep ik daar vaak te dwalen, af en toe komen die fijne herinneringen nog wel eens boven. Nu mijn moeder inmiddels bejaard is geworden en niet alles meer zelf kan wordt het echt te zwaar voor om voor de tuin te zorgen. Daarom help ik haar nu,  iedere week, ook al is de afstand groot  en woon ik inmiddels ook nog eens  in een andere stad en heb ik bovendien nog genoeg andere dingen te doen die ik belangrijk vind.

Mijn moeder vroeg vorige week nog om de bladeren weg te vegen ook op de straat met name dan het  fietspad. Ze zit volgens mij bijna echt de hele dag voor het raam over die gelukkig nog steeds prachtige  tuin naar de straat te kijken, ze geniet er zichtbaar van en af en toe lacht en zwaait ze even naar iemand die ze (wellicht) kent. En mijn moeder vindt het echt vreselijk als er iemand met de fiets zou uitglijden. Tranen in haar ogen krijgt ze als ze daaraan moet denken. “Niet aan denken echt vreselijk mam” zeg ik dan. Uiteraard  moet ik  deze week ook weer bladeren voor haar gaan vegen. Dat blijft voorlopig nog wel zo. Vorig jaar zag ik trouwens nog wel eens een karretje van de gemeente. Maar dit jaar moeten we het geloof ik meestal zonder doen, ja…. die rot bezuinigingen ook, de gemeente moet bezuinigen omdat die “hoge heren”  er een puinhoop van hebben gemaakt. Nou …….hoe vaak ik ze al niet gebeld heb…….. ik doe het zelf wel hoor.

Stelletje lam eh …..“Tuinzakken” van de gemeente….pffffff Nou ik bel ze nog wel  !

Als iedereen op de fiets nu trouwens eens een beetje oplet dan hoef ik ook niet zoveel te vegen. Kunnen er op de fiets geen winterbanden onder ! Zou dat een oplossing zijn ?

Mijn moeder denkt dat het komt omdat ze graag allemaal naar haar kijken, daarom moeten die bladeren ook weg .

“Tuurlijk mam…..dat is het!”

“Je bent en blijft de mooiste……. en ook de liefste”