De winterstop is aanstaande. Dat is voor even een gek begrip, want wat stopt? Voor senioren is teamsport al maanden op een extreem laag pitje gezet. Een voetballer kan natuurlijk gaan tennissen, dat vervangt niet de beleving van een teamsport. Kinderen (pupillen en junioren) kunnen wel onderlinge wedstrijdjes spelen en trainen. En zowel de voetbal als de korfbal hebben komende zaterdagen een toernooi. Top natuurlijk, want bewegen is goed.

Daarvoor zijn er clubs en vrijwilligers nodig en die zijn er gelukkig, al hebben die clubs het ook zwaar. In Amersfoort gold op sportgebied lange tijd het recht van de ‘sterkste’. Als je groot was als club, goed georganiseerd en een positief banksaldo had, dan kon je een subsidie voor evenementen of accommodaties aanvragen bij de gemeente. Had je een schuld, dan kon dat niet, dan moest je het als club zelf zien te rooien. Dat beeld, dat beleid van de kapitaalkrachtigen nog krachtiger maken, is gelukkig gekanteld (overigens dankzij iemand uit het Soesterkwartier die hier bij een raadsvergadering over sprak).

Sport dichtbij

Bewegen, bewegen, bewegen. Je wilt niet als ouder kilometers fietsen als je kind op sport wil: we hebben hier in de wijk clubs, die moeten een sportief thuis bieden. Hier in de wijk sporten, hier in de wijk verenigen, dat is o zo belangrijk, dat houdt ons vitaal! Dat zorgt dat verschillende mensen spontaan in gesprek komen. Sport verbindt. Kinderen kunnen naar onze eigen korfbalvereniging (AKV), voetbalvereniging (KVVA), tennisvereniging of naar de circusschool of rugby. Natuurlijk gaan ook de nodige kinderen buiten de wijk sporten en dat is in sommige gevallen natuurlijk jammer. Zeker als dat komt omdat elders de faciliteiten beter zijn, passender zijn bij de tijd… Neem het clubhuis van de korfbal, neem die van de KVVA uit 1969 nota bene (wat overigens mijn zoon worst is). Maar dat dit clubhuis een flinke, op duurzaamheid en groen gerichte aanpak verdient, ja. Maar daarvoor moet het dus ook goed georganiseerd zijn.

Lange leve de club

KVVA kijkt nu met namens de gemeente de SRO hoe de club een nieuwe kwaliteitsimpuls kan krijgen. Er is een nieuw bestuur nodig die de boel ombouwt. Nou ja, als een club je aan het hart gaat, dan is dat een leuke klus. Dus met drie andere ouders ga ik het nieuwe bestuur vormen. Toen ik mijn zoon van acht vertelde dat ik mee ging helpen om de club te redden, om de club in leven te houden, als bestuurder, was hij blij. Hij zei: ‘ik hoop dat de club lang blijft leven, pap. Langer dan jij, pap.’

Er viel toen wel even een stilte. Ik hoop minstens nog veertig jaar te leven. Maar ik ben supertrots dat mijn zoon dus wenst dat de club nog langer blijft bestaan. Historisch besef, hoera! Want voetballen zullen we blijven doen en dat moet in de wijk. Maar daarin moet de club wel de tijd, de tijdgeest aanvoelen en dit qua goed besturen ook kunnen vormgeven, waarbij het recente verleden niet in de weg zit en de langdurige geschiedenis een krachtbron vormt. Daarin geldt dat verenigen iets nostalgisch, iets oers heeft, maar ook een moderne missie verwoordt: we moeten het samen doen. We moeten de uitdagingen van de tijd samen oppakken. KVVA Verenigt dus, van en voor de wijk en verder… De korfbalclub vind ik overigens net zo leuk: goede sfeer, betrokken mensen, dat wil je voelen als je op een zaterdag op de club van je kind komt. Op de tennis, op de korfbal, op de voetbal, in de wijk.

Samenspel loont

Of een club langer leeft dan in dit geval ondergetekende, hangt af van middelen, hangt af van structurele aandacht, hangt af van mensen die hun schouders eronder willen zetten en die dit samen doen zodat het samen licht werken wordt. Survival of the fittest? Gezond blijven, samen strijden, dat doe je met elkaar, dat is een plicht naar het verleden, naar de toekomst. De sterksten redden het zelf wel,  maar het collectief, de vereniging, is altijd krachtiger dan het nietszeggend individualisme, als het bestuurstechnisch klopt. De bal is lek … in deze wijk neemt dan de ander een bal mee, leen je een bal. Want voetballen doe je samen, nog steeds, altijd. Sport verenigt, hier, nu, ondanks een winterstop. Een vitale wijk – we bouwen het samen. We gaan samen ombouwen! Dus wanneer begint het samenspel!? Of kent men het principe van teamsport niet meer? Dat je samen strijdt? Soms als ’tot hier en niet verder’, dan weer als: ‘Schouders eronder: Wij gaan verder met ombouwen, samen, als team!’  

De bal is lek (II) – voor de Kerst volgt aflevering III.

Door Marc den Elzen – korfbalouder en voetbalouder, samen met Leroy Thijssen en Rik Oosterhuis coach KVVA JO9 

De eerdere aflevering van ‘de bal is lek’, klik hier. Over ontwijken of samenleven schreef hij een column (zie link).