Hoe vergaat het kinderen in de wijk nu het virus het openbaar leven voor een belangrijk deel heeft lamgelegd? Het lijkt inmiddels een eeuwigheid geleden dat er ‘gewoon’ gevoetbald kon worden.

Lang (en) fanatiek

De laatste wedstrijd die de KVVA-JO8 speelde was tegen kinderen van Quick. Met de ellebogen gaven de kinderen elkaar nog een groet en dat voelde al heel onnatuurlijk aan. Het was de laatste typische KVVA JO8-1 wedstrijd: fanatiek gingen de pupillen uit het Soesterkwartier de strijd aan, bleven ze druk op de tegenstander zetten en dreigde alleen gevaar als de tegenstander de lange bal hanteerde. KVVA JO8-1 kent vier kinderen die voor hun leeftijd aan de lange kant zijn en dan ontstaan er toch ‘geruchten’ aan de zijlijn. Zijn dit geen JO9-kinderen van de KVVA? ‘Maar goed’, zo zei de wedstrijdcoach, ‘moeten wij dan gaan bewijzen dat onze kinderen toch echt in 2012 geboren zijn? Dat zou toch zot zijn. Of vind je van niet?’

Zo langs de kant van het wedstrijdveld konden wij als ouders ons dat soort vragen stellen en natuurlijk nagenieten van bepaalde aanvallen die helemaal vloeiend verliepen. En ja, daar zit natuurlijk de zorg voor de wedstrijdcoach en de andere twee trainers. Of zorg: alles is tegenwoordig relatief, maar door het wekelijks twee keer trainen plus een wedstrijd, waren gewoonten aan het ontstaan. En juist in die laatste wedstrijd werd dat tot frustratie van de tegenstander zichtbaar. Lange kinderen die ook nog eens met een idee fanatiek ten aanval trokken en die lang fanatiek zijn… (Dat moesten 9 jarigen zijn, dat kon geen ‘huisstijl’ zijn).

Dan maar trukendoos

En nu, ten tijde van corona, blijkt dat de kinderen thuis aan de slag moeten: niks tegenstand, niks groei… Of toch? Coach Leroy stuurt wekelijks een filmpje wat de kinderen kunnen oefenen. Een voetbaltruc. Een schaar, of een andere passerbeweging. ‘De oefeningen komen veelal van de bekende freestyler Touzani met zijn eigen YouTube-kanaal,’ geeft coach Leroy aan. ‘Maar ook zet ik filmpjes door van Shane Kluivert (zoon van) op de groepsapp. De JO8-1-kids zijn zo fanatiek en verliefd op het spelletje dat ze gewoon elke dag bezig zijn met een bal.’  De trukendoos wordt uitgebreid deze periode: in de achtertuin, of solo in een steegje.

Keepen en schieten met een curve

Het ongeduld om gewoon weer samen te spelen is groot. Al weet eenieder dat het geen zin heeft om te zwijmelen in dit ongeduld: wat niet kan, kan niet. Wat niet verstandig is, moet je niet doen, niet samen althans. Solo kan veel. En zo kwam er gisteren op de groepsapp een filmpje langs van voetballer Joep die op het terrein van de KVVA zelf alleen met de bal aan het rennen was en wat acties liet zien.

De anderhalve meter regel is een lastige. Moeten de kinderen daar ook strikt in zijn? En hoe leggen ze het uit aan een ander kind die deze regel minder nauw neemt, of al spelend vergeet? Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Hoe moet je nu samen spelen? (Als er in de lucht die onbekende tegenstander hangt)? Met mijn zoon Ivan ben ik vooral aan het schieten op de goal en probeert hij als keeper de goal leeg te houden. Of omgekeerd. Voetbal is ten tijde van Corona dan toch weer de biljartsport, waarbij je rustig de bal neerlegt en dan via een lekkere trap de bal behalve snelheid en hoogte ook de juiste curve meegeeft. De andere trainer, wedstrijdcoach Leroy, is ook aan het trainen met zijn zoon Hidde. ‘Op het moment dat ik uit mijn werk kom,’ zegt hij, ‘is de eerste vraag die ik krijg van Hidde: ‘pap gaan we straks even voetballen?’’ En dan gaan de twee ook ergens in de buurt voetballen. ‘Ik moet ook wel,’ zegt Leroy, ‘want ik moet zelf ook mijn conditie op peil houden. Ikzelf voetbal bij ‘de Posthoorn’ in het eerste en als we straks weer gaan spelen, moet ik er zelf ook staan.’

Somberheid wegspelen – en geduld…

En wanneer gaan we weer de wei in? Zal het na de meivakantie zijn? Of zal het pas in juni mogen? En mogen er dan ouders aan de kant staan? En als ze langs de zijlijn staan, is het dan om de anderhalve meter een ouder? En als de wedstrijd afgelopen is, hoe verlaten ouders en kind dan het terrein? Tja, dat klinkt niet als iets wat snel aanstaande is – maar het samen spelen en het samen een team zijn, is nu wel een gemis. De wedstrijdcoach Leroy zegt het ook ‘Hidde, mijn zoon, en ik missen de jongens en de saamhorigheid van onze groep. We zijn echt een team en hebben veel voor elkaar over. Het zou mooi zijn als we zo snel mogelijk weer de wei in kunnen. Maar of dat dit realistisch weet ik niet. We zullen ons moeten houden aan de adviezen en richtlijnen van de regering en de KNVB.’

De bal rolt, nu en straks. Nu solo, en straks weer als team. Geduld, hoe moeilijk en hoe onzeker, zal straks beloond worden. We moeten wachten, maar somberheid moeten we wegspelen.

Sterkte!

Marc den Elzen – foto ‘voetballer Ivan op het veld van de IJsselstraat’