Het einde van een periode zonder verenigingsleven is in zicht, voor de kinderen althans. En eigenlijk: de jongsten – de pupillen en junioren. En ook het einde van een periode zonder het schoolleven, al zal thuisonderwijs met filmpjes van juffen en meesters nog niet helemaal stoppen. Hoe gaat dit komende weken opnieuw starten? Bijvoorbeeld bij de KVVA, de JO8… Hoe wordt het voetballen nu in deze periode voor de zomer?

Trainen, fijn!
Het is nu bijna twee maanden geleden dat de KNVB alle wedstrijden afgelastte. De competitie werd stilgelegd, maar ook de training. Alles went. En zeker bij kinderen went het snel, maar dat er een bepaald gemis is: ja. En dat het er op 21 april na de persconferentie blijdschap was: ja. ‘We kunnen weer trainen!’ De kinderen hebben er zin in, maar er is nog wel een stukje gemis, want dat er geen competitie is, vinden ze jammer. Zoals een van de jongens naast de blijdschap riep: ‘Jammer, geen wedstrijden, dat vond ik t leukst! Maar kunnen we dan nog wel een partijtje doen?’ Zo zit het: partijtje, dat willen de kinderen het liefste: partijtje spelen.

Wedstrijdjes als uitdaging
Ook hier in huis was dat het geluid: de wedstrijden op zaterdag, die zijn het leukste. En de reden? De uitdaging. Dat, ook al is het een spelletje, het ertoe doet: gaan we winnen of niet? Dat is veertig minuten spelen met een bepaald idee in het achterhoofd: wat is de stand, staan we nog voor, hoe zorgen we dat we weer in de stand bij komen enz. Het is een element dat je op school niet hebt, thuis niet hebt, maar alleen op het veld tegenover een ander team kunt beleven. En dan is er ook de stille wens: zal de gemeente Amersfoort en de Amersfoortse voetbalbestuurders dit ook zien? Zullen ze het de kinderen gunnen dat ze kinderen bij een voetbalvereniging in een andere wijk kunnen ontmoeten? Samen op de fiets naar een voetbalclub in het Leusderkwartier, of in Schothorst of in Nieuwland. Dat is toch mooi? De kinderen willen spelen, er hoeven twee of drie ouders mee om de juiste weg te fietsen: hoe ingewikkeld is dat? Of zal de corona-zwaarmoedigheid vat krijgen op bestuur, op het besluitvormingsproces? Want gunnen zullen ze het ongetwijfeld, maar de stap zetten, daar gaat het om.

Op naar een andere wijk!
Vinden de kinderen het erg dat als ze spelen de douche dicht is? Nee – ze douchen eigenlijk altijd thuis. Vinden ze het erg als de kantine dicht is? Nee. Het is vervelend voor de club, dat wel, want laten we wel wezen: de clubs lopen inkomsten mis deze periode. Maar ze kunnen hun maatschappelijke taak wel uitvoeren: zorgen voor speelplezier voor een deel van hun leden, de kinderen. Dat is dan tenminste iets. Voor een kleine club als KVVA is het ook van belang dat we tegen de clubs in de andere wijken kunnen spelen. We zijn bij de KVVA met 8 kinderen JO8 en dan kunnen we wel tegen de KVVA JO9 spelen, maar dat is één zaterdag leuk – maar meerdere zaterdagen, nee. De verbeelding en de spanning zit hem natuurlijk in het fietsen naar een andere wijk: de onbekende leeftijdgenootjes. Een vader of moeder die scheidsrechter is, een vader of moeder (of twee) die coachen en mogelijk dus nog een ander ouder voor het fietsen. Voor ons als ouders, trainers: het is spannend wat de Amersfoortse clubs en de gemeente gaan beslissen. Schieten ze in een kramp of durven ze vorm te geven, ruimte te bieden aan dat wat eenvoudig wil ontstaan. ‘Gaan we dan wedstrijdjes spelen…’ Het is geen noodzaak, natuurlijk is dat het niet, maar het is leuk, het biedt reliëf aan het leven. Het is de verbeelding in het kinderleven: waar gaan we zaterdag spelen, tegen wie en hoe, en wie zal winnen… Er moeten natuurlijk wel vrijwilligers zijn die het willen organiseren. En de vraag is ook of het voor de clubs financieel draaglijk is. Het is een maatschappelijke taak, maar als ondertussen de uitgaven oplopen en inkomsten uitblijven. Daar zit ook wel een zorg: blijven de clubs overeind. Dat is een vraag die bij meer verenigingen leeft. Bij de Amersfoortse Korfbalvereniging Soesterkwartier is die zorg er ook. Het zijn de kantine-inkomsten, maar ook huurinkomsten van het gebouw die wegvallen en kosten die doorlopen.

Leeftijdgenootjes, gelukkig!
De bal rolt verder. Maar of het alleen trainen wordt of meer: het is nog even spannend. De kinderen kunnen gelukkig straks weer naar school. Daar kunnen ze weer lekker spelen met leeftijdgenootjes. Dat vinden ze helemaal fijn. De juf en meester weer zien, het schoolplein.

Wordt vervolgd!
En sterkte mocht u zelf in de bewegingsvrijheid nog steeds geremd zijn!

Marc den Elzen is teammanager van de JO8-1 KVVA, voor soesterkwartier.info schrijft hij over het pupillenvoetbal in de wijk.