Zondagochtend vroeg, rond half tien, even een rondje lopen in de buurt. Nu is vroeg betrekkelijk, want de een is al uren op en een ander is nog lang niet wakker. Wat voor de een vroeg is, is voor de ander laat en andersom.

Lopend door de Larixstraat zie ik dat de blauwe bak met de restanten, van wat ooit een goede frituurpan was, nog steeds op het gras staat. Hij staat daar al vanaf vrijdagmorgen vroeg. Is iemand vergeten te bellen dat er iets opgehaald moest worden, of is de gebelde partij (dat zou dan de kringloop moeten zijn…) hem vergeten op te halen? Wie het weet mag het zeggen bedenk ik maar omdat er niemand in de buurt is die het kan weten en dus kan zeggen, blijft het een vraag.

Op de Enk zie ik Joke met de hond naar het uitlaatveld lopen. Een van de buurtpoezen was al uit het veld gesprongen, als de honden komen, “maakt ze benen”. Aan het eind van de Enk loop ik rechtsaf de Soesterweg op richting de spoorwegovergang.

De alarmbellen beginnen te rinkelen, de spoorbomen gaan dicht, de intercity in de richting van Amsterdam komt razendsnel voorbij. Ik gebruik de wachttijd om, om me heen te kijken en zie bloesem in de bramenstruik. “Krijg nou wat…” zou ik vroeger gedacht hebben, maar met jongeren om me heen betrap ik me erop dat ook ik nu denk “what the fuck”…. Op 1 oktober nog bloesem in de bramenstruik, “iets” is van slag. Ik besluit “een mobiele” foto te maken en te tweeten naar MeetjeStad.

De trein is al voorbij, de bomen weer open, foto gemaakt en getweet, en ik inmiddels aan de andere kant van het spoor op weg richting Birkhoven. Onderweg groet ik de jonge dames “Koe” en de scharrel kippen die hun gezelschap houden: “Goedemorgen meiden!”. Inmiddels lijken de grootste meiden mij te kennen, ze draaien steeds vaker even hun kop naar me toe.

Bij Birkhoven even een rondje door de tuin. Tussen de woningen lijkt het rustiger omdat je het verkeer net even minder hoort. Maar de bankjes zijn nat, en zitten om straks kleddernat verder te gaan….nou nee!

Uit de tuin bijna bij de kruising met de Barchman Wuytierslaan (verderop simpel: BW-laan), zie ik de borden die verwijzen naar o.a. het Bosbad. Het andere bord lees ik eerst als Cut Action. Nadat ik overgestoken ben, zie ik dat het Out in Action is. Het woordje “in” had verstopt gezeten en de vormgeving van de O is wat apart, kleinigheidje hou je. Ik loop het, hier en daar drassige, bos verder in op zoek naar rust. Helaas de BW-laan wordt al weer “goed benut” om het maar positief te zeggen, het verkeer hoor je dan ook bijna constant.

Maar ook rust is relatief want als ik m’n oren dicht hou is in elk geval het beeld rustgevend. In de buurt van stedelijke bebouwing en het daarmee gepaard gaande wegverkeer is de rust tegenwoordig rond 2 a 3 uur in de nacht op doordeweekse dagen. En als het ook nog windstil is dan kun je zelfs buiten bijna een speld horen vallen. Al is het rond deze tijd van het jaar op het nachtelijke uur een “oorverdovend kabaal” van vallende beukennootjes, nou ja in verhouding dan natuurlijk.

Verder lopend in het bos signaleer ik de verschillende stadia van “vernieuwing”. Allerlei organismen zijn bezig aan een soort van hergebruik geschikt maken. Beestje in de verschillende groten, soorten en maten en allerlei schimmelachtige leven zich uit waardoor weer andere mooie creaties ontstaan.

Ik krijg lijfelijke signalen dat ik naar huis moet, en wat moet dat moet. Dan blijkt al dat geluid van wegverkeer weer handig te zijn, ik hoor welke kant ik op moet lopen. Gelukkig is het nog niet eens zo druk dat ik niet kan oversteken.

Aan de andere kant van de BW-Laan weer terug richting de Bomenbuurt, en dus Soesterweg. Onderweg nog een stuk dat een tweede leven lijkt te hebben, of op z’n minst voor heel veel “stil”-leven zorgt…. Nog maar weer even de mobiele camera benut om vast te leggen. Mossen en zwammen lijken bezig met een grote schoonmaakactie, al hebben ze in dit geval vast er zeker nog een hele “kluif” aan deze boomstronk.

Achterlangs de Sport Academie weer naar de spoorwegovergang. Een hardloper komt me tegemoet, ik herken hem als een van de mannen van de B.A.S. activiteiten van afgelopen zomers. De Plataanstraat ingelopen, de Dreef overgestoken.  Ik hoor iemand claxonneren, het blijkt een van de buren op weg naar vermoedelijk zijn zondagse activiteit,  de kerk bezoek.

Het is een van de buren die zomaar in de categorie “beste buur” zou kunnen vallen. Even de kliko terugzetten doet hij zonder vragen. Naar dokter of ziekenhuis, hij helpt graag als hij kan. Zo iemand die niet snel nee zegt, maar toch ook op z’n eigen grenzen let.

Let op: de vallende blaadjes zijn een groot probleem vooral voor ouderen. En in die “ouderen” categorie kunnen we NS gerust meerekenen met z’n 175+ jaar, dan wordt het met “vallen en toch weer opstaan”. Fijne Herfst!

Nel Groenendijk