Opmerking Redactie bij onderstaand artikel: De betrokken collega verslaggever, werd halverwege, schrijvend dit artikel geconfronteerd met een plots overlijden van een familielid . De consternatie en vele dingen die dan geregeld moeten worden, hebben er toe geleid dat onderstaand artikel, geen “happy”and heeft. Ik wil U de inhoud echter niet onthouden en met name wijzen op de mooie fotopresentatie die onderaan alsnog is bijgevoegd.

Zondag 21 Oktober, In de bocht van de Geldersestraat, in de oude fabriek waar De WAR nu nog gehuisvest is, vond festival Kaalstaart plaats. In de panden en op stukken van het terrein waren allerlei dingen gaande en/of te bewonderen. Het begon al bij de ingang, waar een brommer motor zonder het bijhorende frame, uitlaat en kachelpot regelmatig gedemonstreerd werd met een oorverdovend lawaai tot gevolg.

Een bezoekster “biechte” op dat ze vroeger – zo’n ruime 60 jaar geleden….dus echt heel vroeghur – het stoer vond om zonder uitlaat en kachelpijp rond te rijden.

Roald van Dillewijn, in een van de ruimtes onder de voormalige boxschool, liet deze geluidskunstenaar mensen ervaren waartoe een soort van “nog niet intellegence robot” al te “bewegen” is. Gitaarpedalen hacken om meer invloed te krijgen om dan vervolgens afstand te nemen en deze pedalen zelf de controle te geven, was even kort samengevat wat hij daarvoor gedaan had.

Voor de één een faaie stroom geluid terwijl voor een ander het geluid bijna ondragelijk was. De opbouw van de apparatuur gaf in elk geval een leuk beeld van knopjes en lichtjes, en voor degenen die nog niet konden luisteren door de hoofdtelefoon, het oog wil tenslotte ook wat.

In een van de gebouwen er schuin tegenover hadden twee Kunstenaars hun werk uitgestald: Rikke ter Horst die met behulp van “voorheen” zonnebanken het “ouderwetse” bleekproces nabootste echter nu met gebruik van een tragische hoeveelheid energie. Dit in tegenstelling tot “vroeghur” toen het vooral menselijke energie en tijd was om te zorgen dat de was gebleekt werd op de bleekvelden.

Diana Wildschut was de kunstenaar achter de lampen gebaseerd op algoritmes die veel in de natuur voorkomen. Juist door de vorm van de lamp werd het natuur beeld duidelijker zichtbaar.

In het hogere pand aan de linkerkant ervan, was de lift geen optie voor personen, en daarmee was dat deel van de expositie niet toegankelijk voor mensen moeilijk of niet ter been zijn. Al kon men wel dit beeld (foto) van het trappenhuis meepakken, dat deels door de niet meer komplete beglazing iets van een “Mondriaan” gekregen had.

Vacuum III van Irma van Doornmalen, haar kunst liet zich niet heel makkelijk fotograveren terwijl er met zoveel verschillende materialen aan gewerkt was en het een fraai staaltje bewegende en beeldende kunst was.

Jelle Reith Test O Een paintball geweer dat input krijgt van 2 webcams en zodoende het doelwit zoekt en zich daarop richt. De opstelling en de wetenschap dat het een paintball geweer is, maakten het leuk.

Voor veel mensen is dit een staaltje Kunst en techniek die het toekomst beeld er niet zonniger op maakt, al kunnen er ook vast hele goed dingen meegedaan worden. Al was dit vast bedoeld om toch een soort van te genieten.

In dezelfde ruimte ook het Suikerwerk van Mayke Verhoeven. Het suikerwerk bood een “leukere” aanblik van bijvoorbeeld een pistool en handgranaat van suiker, veel minder gevaarlijk.

Ook een “gevallen ijsje” en een “broodje hamburger” waren van suiker vervaardigd. Een knap staaltje waarbij in de laatste gevallen de vraag gesteld kan worden welke bevat de meeste caloriën de echte of het suikerwerk?

Tussendoor even een blik – vanuit de voormalige productieruimte – door een van de ramen naar buiten, onder het motto: “nu kan het nog!” Straks is dat beeld voorbehouden aan een paar gelukkigen die er kunnen wonen.

 

 

Verlag en foto presentatie Nel Groenendijk.