wzabspeeltTsjechovDe beer en Het aanzoek

Bekijk HIER de hele folder

Dit seizoen waagt Theatergroep WZAB zich aan twee eenakters van de Russische schrijver Anton Tsjechov; De beer (1888) en Het aanzoek (1889).

De beer is onfatsoenlijk, brutaal maar vooral vrouw-onvriendelijk.

Als landeigenaar Smirnov zijn geleende geld komt opeisen bij de weduwe Popova stuit hij op behoorlijk wat weerstand. Popova wil niets met Smirnov te maken hebben en wil hem zo snel mogelijk de deur uit werken; dood of levend. Smirnov heeft daarentegen totaal andere plannen; blijven zitten tot de laatste cent betaald is. En dan is er ook nog de vervreemde butler Loeka. Kan zij misschien een oplossing bieden?

In Het aanzoek volgen we de rijke, maar neurotische Lomov. Hij heeft eindelijk de moed verzameld om de mooie jonge Natalja ten huwelijk te vragen via haar moeder Stephana. Het gaat niet zo makkelijk als hij het zou willen. Voordat het huwelijk gesloten kan worden moeten er eerst wat onenigheden en misverstanden uit de wereld worden verholpen. En dat gaat niet zonder slag of stoot.

WZAB pakt deze twee eenakters op een andere manier aan dan dat de gemiddelde Tsjechov wordt aangepakt. Binnen de groteske speelstijl, blijven de dialogen realistisch. Op een haast clowneske manier van communiceren gaan de spelers elkaar letterlijk te lijf. Fysieke doorstroming is de kern waarop WZAB deze stukken in de kraag heeft gevat. Het vraagt een andere manier van spelen. Alleen al het aantal voorstellingen. Het is bijna onmogelijk om de eenakters meerdere keren achter elkaar te spelen, zonder in te boeten aan de kracht van de acteurs.

Anderzijds heeft WZAB de Tsjechovs actueel gemaakt door ze niet door te trekken naar het oude Rusland van het begin van de 20e eeuw, maar juist naar deze tijd.

In De beer laat de nieuwe aristocratie zien hoe zij omgaat met het lenen van geld en de inwisselbaarheid hiervan. Een relatie van twee mensen kan heden ten dagen ook gekocht worden. Het voor wat, hoort wat principe. Een gegeven dat in deze maatschappij maar al te vaak voorkomt. We hebben maar weinig echt voor elkaar over, er moet altijd wel iets tegenover staan.

Deze materie wordt juist in Het aanzoek omver geworpen doordat deze mensen elkaar juist wel iets willen geven, maar het niet van elkaar kunnen accepteren, omdat het op een onrechtvaardige manier verkregen is. De actualiteit zit in Het aanzoek in de omgangsvormen en vormgeving van het stuk.

De tegenwoordige snelle, afstandelijke communicatie tussen mensen maakt dat ze elkaar niet echt goed willen leren kennen en vooral niet aan elkaar willen toegeven. Het eigen gelijk halen is belangrijker dan je fouten toegeven en elkaar ruimte geven.

Twee eenakters die al snel op de huid gaan zitten door de uitvergrote emoties en manipulatieve inhoud. Dit zal zeker herkenbaarheid en humor met zich mee brengen waar gelijkgestemden zich een spiegel voorgehouden zien. En juist voor de jongere kijker zal de snelheid en harde – bijna stand-up comedy – humor prikkelbaar zijn voor gesprekstof op het schoolplein de volgende dag. “Tof man, ik heb gister een Tsjechov gezien”.

www.wzab.nl.