Het eerder geplaatste interview met Marlies Bartels van Welzin leverde al de nodige reacties op, maar het daadwerkelijke afscheidsfeest zal haar lang heugen.
15 december 2015, 16.00. De Nieuwe Sleutel, maakt zich op voor een zeer drukke middag. Al vanaf de Noordewierweg is zichtbaar dat er “iets”aan de hand is. Vlaggetjes en ballonnen markeren de route naar het Buurthuis.
Wat te vroeg arriveert Marlies met aanhang en wordt getracht een corsage op te spelden.
Achter haar komt een oude bekende als verrassing al naderbij. De verwelkoming is hartelijk, maar de corsage had een andere mening en moest opnieuw worden aangebracht.
Binnen is alles in gereedheid gebracht voor het “receptie”gedeelte. Koffie en thee staan klaar. Een ieder die binnen komt krijgt muntjes voor consumpties. Een hoekje naast de bar is ingericht als fotostudio, met de intentie dat een ieder zich laat fotograferen al dan niet voorzien van pruik, toeter, of bos bloemen. Dit naar gelang men er uit wil zien. De instant camera levert gelijk een plaatje wat dan weer in het receptieboek wordt geplakt voorzien van een persoonlijke boodschap.
Gezien het aantal belangstellende is er mogelijk een tekort aan bladzijden ontstaan ( of foto,s).
Marlies, het stralende middelpunt in de Nieuwe Sleutel, is bij elke nieuwe bezoeker(ster) weer verrast en herinneringen gaan over en weer. De wachtrij wordt behoorlijk lang, maar gelukkig komt iedereen uiteindelijk waar ze zijn moeten bij de “Pensionada”. Cadeau’s en bloemen werden aangereikt. De daarvoor bestemde tafel blijkt te klein en er wordt uitgeweken naar het biljart.
Maar ook Marlies ontkwam niet aan een officieel gedeelte. Haar collega’s hadden bedacht dat men wel de verbintenis met Marlies en de bewoners van het Soesterkwartier kon uitbeelden. Dit door een aantal mensen te vragen waar ze haar van kenden.
Een grote bol wol werd daarbij afgewikkeld en een ieder die haar kende, kreeg het verzoek de uitgerolde “lijn” vast te houden. Het zal U niet verbazen dat het een wirwar werd van gekruiste draden wol, want iedereen was natuurlijk een bekende van haar.
Bij alles hoort even een terugblik wat Marlies allemaal betekend heeft voor het Soesterkwartier. Het woord “verbinden” valt vaak. En wat doe je dan om uiteindelijk symbolisch de verbintenis met de wijk te beëindigen, je rolt de knot wol in omgekeerde richting weer op . En met het gezegde, “zo Marlies, nu mag je met pensioen” was de verbinding met Welzin verbroken.
In haar afscheid-speech memoreerde Marlies nogmaals de grote collegialiteit en samenwerking. De wijze waarop zij in het Soesterkwartier had gefunctioneerd. Het Soesterkwartier was als een warme deken, zo noemde zij haar functioneren in de wijk.Voorheen werkzaam vanuit de WIjkwinkel en de laatste jaren in de Nieuwe Sleutel. Voorts waren er dankwoorden voor onder meer, de Nieuwe Sleutel, Goede Buren, Buren -Hulpdienst, het Wijkteam, Buurtnetwerk en de Wijkwebsite. Er was zoveel nog te noemen, aldus Marlies.
Tegelijkertijd presenteerde zij haar opvolgster Marie Annaloes, die de moeilijke taak heeft in de voetsporen van Marlies te treden. Het Jeugd Persbureau greep die gelegenheid aan om gelijk maar een interview te doen. Als laatste merkte zij op, dat ze al 3 keer eerder afscheid had genomen van het Soesterkwartier en steeds weer was terug gekeerd, dus wie weet.
Ginny van “Heb je even voor mij ” sprak nog enkele persoonlijke woorden.
Hierna kregen de nog steeds binnen-. stromende bezoekers de gelegenheid nog meer bloemen en cadeau’s te geven. Broodjes en soep voor de inwendige mens werden geserveerd. Het was een fantastisch afscheid.
Marlies; namens de redactie van de WIjkwebsite, Het ga je goed.!!
Verslag en foto’s Karel van Rooy.
Geef een reactie