De herdenking begon om 19.00 uur in de Emmaüskerk, en was georganiseerd door Henricus geloofsgemeenschap (Rooms-Katholiek), Westerkerk (Gereformeerd-vrijgemaakt) en de Emmaüskerk (Protestants). Zo’n 150 mensen woonden de herdenkingsdienst bij. Dominee Atze Buursema deed de inleiding, en heette de aanwezigen welkom. Daarna werden de eerste 2 coupletten gezongen van het lied: “Stem als een zee van mensen”.
“Mijn ouders hadden onderduikers” Aad Kampsteeg ondervroeg Ria Ritselaar over haar ervaringen in de oorlog. Ria vertelde dat ze een kleine verstop plaats hadden, twee treden van de trap konden een doorgang maken naar de verstop plek van al de mannen die “Willem” heette. Ria was 6 jaar, en mocht eigenlijk geen contact met de onderduikers, maar ja, klein meisje in een klein huis…. Al de mannen heetten ome Willem, voor het geval Ria uit de school zou klappen, of ondervraagd zou worden. Ria haar vader heette Willem dus de verklaring van een ome Willem als familie was dan aannemelijk te maken. Een van de vele ome Willems schreef een versje in haar Poëzie album. Ria heeft het album nog en las het versje voor. Ontroerend en indrukwekkend was het om dit te horen.
Stem die geen naam heeft, nog niet, mensen zonder stem. Stem als een specht die klopt aan mijn gehoorbeen, Woord dat aanhoudt, God die mij vasthoudt
Het lied van Claudia de Brey, Mag ik dan bij jou? werd gedraaid. Dominee Paul van der Harst begon de meditatie met de manier van denken. Vanuit het “doe jij wat voor mij, dan doe ik wat voor jou” of andersom, “win je de oorlog niet”. Doen wat jij zou willen dat jou gedaan werd, dat was de drijfveer van de mensen die onderdak boden. En zo zijn er toch nog velen gered. De mensen die zo onderdak verschaft hebben aan vreemden zonder er iets voor terug te verwachten, zijn onze gedachten en waardering heel erg waard.
En weer klonk er gezang. Ginie Wierenga deed daarna de voorbedes. De mensen in de kerk waren stil, heel stil, zelfs de kleine kinderen. Zo passend bij de Dodenherdenking. Na dat de Zegen uitgesproken was, trokken de kerkgangers in een Stille tocht naar de Joodse Begraafplaats aan de Soesterweg.
Zo’n grote stoet mensen is indrukwekkend op de relatief kleine Joodse begraafplaats. Na een stuk overdenking door Paul van der Harst over herdenken, gedenken en stil staan bij de waarde van onze vrijheid, werd de Last Post geblazen. Hierna volgde de twee minuten stilte, ieder met eigen gedachten en/of herinneringen. Na de stilte werden de eerste twee coupletten van het Wilhelmus gezongen over de Joodse graven. Via het monument waar zelfs een paardenbloempje een nieuwe eerbied tonende plek kreeg, verlieten de ongeveer 150 bezoekers de begraafplaats op weg naar de viering van 70 jaar bevrijding!
Verslag en foto-album Ngie , foto-album KvR
Ik vond het ook een bijzondere avond. Vooral was ik onder de indruk, dat er zoveel kinderen waren.
Nogmaals dank aan Ria, voor haar bijzondere verhaal.