Zondagmorgen 24 januari, om even voor elf uur, het volle fietsenrek even buiten de poort van het Spullenlab (De WAR/ De Spullenmannen) liet zien dat er belangstelling was voor de “Verhalen over licht”. Binnen in de theater ruimte waren twaalf kinderen. Sommigen onder begeleiding van hun vader en/of moeder, anderen met hun oma of een goede buur. Kaarsen maken, ze hadden er zin in dat werd snel duidelijk toen ze een lont met al een klein beetje bijenwas eraan in hun handen kregen. Eerst het labeltje van eigen naam voorzien en daarna in de rij.
Op een formica keukentafeltje model jaren ’60 stond een waterkoker van een niet veel later daterend jaartal met daarin een blikje gesmolten bijenwas. De kinderen konden één voor één hun kaars in wording, even een paar keer kort in de gesmolten was dopen en weer naar boven halen.
“Waarom de lont niet wat langer erin gehangen mocht worden”, vroeg een van de kinderen aan Marcel in de veronderstelling dat het dan sneller een dikke kaars zou zijn. Marcel legde uit dat het niet zo werkt, sterker nog “als je een beginnende kaars te lang in de gesmolten was laat hangen dan kun je overnieuw beginnen. De was aan de lont wordt dan ook weer vloeibaar”.
Na de eerste doop ronde was het tijd om de kaarsen in wording even droogtijd te gunnen, een wandlijntje spijkertjes zorgde ervoor dat de kaarsen opgehangen konden worden. En om de wachttijd aangenaam door te komen vertelde Marcel een verhaal.
Een verhaal over Johannes die als kleine jongen een sabeltje kreeg van de engel Michaël. Na zeven jaar kwam de engel terug om te horen wat hij met het zwaard gedaan had, en zo ging het van bloedvergieten, via roest naar de goede daden. Alle soorten mensen kwamen voorbij, groot klein, oud en jong, ziek en gezond. Dat het een boeiend verhaal was bleek uit het feit dat, als er spelden geweest waren, men die had kunnen horen vallen.Het verhaal had een duidelijke boodschap, dat zelfs met een sabel of zwaard goede dingen gedaan kunnen worden zonder bloedvergieten. De basis voor een vredevolle wereld is gelegd.
Op naar de tweede ronde kaarsen dopen. De kaarsen werden van de spijkertjes gehaald en weer vormde zich een keurige rij wachtende kinderen voor het doopritueel. Ondertussen konden de volwassenen limonade halen voor de kinderen en koffie of thee voor zichzelf. Ofwel: er was even een pauzemomentje tijdens het wachten.
Onderwijl speelde Johan op z’n gitaar gezellig klinkende muziek die een beetje deed denken aan liedjes als van Dirk Scheele. Zo nu en dan kwam de mondharmonica erbij en soms speelde Judith mee op een instrument dat deed denken aan een citer. Ook de klankschalen werden geroerd voor de “special effects”.
Hierna was de beurt aan Judith om een verhaal te vertellen. Over een meisje Hanako en een boom. De boom vertelde hoe Hanako elke dag langs hem heen liep, en soms even genoot van het licht door z’n kruin. De houthakkers die kwamen en “even leek het of de grond onder hem wegzakte”. Hoe de boom door zagen en schuren een soort van “gereorganiseerd” werd. En hoe hij uiteindelijk omgevormd werd tot boot.
Maar voordat de boom van de werf af wilde glijden, moest eerst Hanako zeggen dat ze er was. Iedereen had al met z’n handen in het haar gestaan hoe ze de boot van de werf af zouden krijgen, toen de boot begon te glijden dank zij de mededeling van Hanako. De koning wilde Hanako alles geven, maar Hanako wilde maar twee dingen, zorg voor haar oude dementerende oma en meevaren op de plecht van de boot. Had de boom altijd als eerste dichtbij het zonlicht gestaan, nu waren de rollen omgekeerd maar wel met wederzijds respect.
Ook nu was er het gemis van vallende spelden. Geen kik werd er gegeven, al ging iedereen gelukkig wel door met ademhalen. Na ook dit tweede boeiende verhaal, speelde Johan nog wat deuntjes terwijl zich weer de rij wachtende voor de doopronde vormden. De kaarsen begonnen al steeds meer te op echte kaarsen te lijken. Hier en daar creatief met een soort van draaiing erin. Weer werden ze even te drogen gehangen.
Annelies nodigde een paar kinderen uit om een aardigheidje te overhandigen aan Marcel, Judith en Johan. Drie kinderen overhandigde aan een van de drie een bloemetje. Hierna volgde een applaus. En mochten de kinderen voordat ze weer naar huis gingen nog een rondje kaarsen dopen. Ondertussen werd er door de volwassenen gezellig nagepraat. Het werd ook door de kinderen als een hele leuke ochtend ervaren.
Met dank aan De WAR, en Annelies en Marijke, die een en ander georganiseerd hadden.
Verslag en uitgebreide serie foto’s Ngie
Geef een reactie