Het spontane Geld Oplaadpunt Soesterkwartier.

Het vorige verhaal begon met de tekst “het zal je maar gebeuren” Je hebt net geld gepind en onderweg naar huis verlies je het. Het zal je maar gebeuren dat ze dan in het Soesterkwartier zeggen. “We helpen even”en er spontaan een actie wordt opgestart om het verloren bedrag weer aangevuld te krijgen.

Het zal je maar gebeuren dat je een dag later in een Opticienzaak aan de Noordewierweg een bosje bloemen krijgt en het verzoek een bus op de toonbank te openen.

En het zal je maar gebeuren dat de plaatselijke Computerwinkel/deskundige op dezelfde Noordewierweg ook een enveloppe heeft met geld.

Wel het gebeurde en LON NON ( fictief) was niet alleen sprakeloos van de ontstane actie,maar nog verbaasder bij het openen van de enveloppe de genoemde computer zaak, Dan wel helemaal perplex toen ze schoorvoetend met een vriend en haar twee kinderen bij de Opticien de neergezette geldbus opende. Geschrokken van alle aandacht en het andere fantastische gevoel “dit is het Soesterkwartier” werd het gedoneerde geld op de toonbank gelegd. Niet een keer geteld, niet twee keer maar drie keer om zeker te zijn van het  bedrag wat er lag. Inmiddels weten we dat dit bedrag het verlies heeft goed gemaakt.

Uit de contacten die de redactie had met LON NON werd duidelijk dat ze haar verhaal wel wilde vertellen. Niet om een “minderbedeelde” uitstraling te etaleren, maar gewoon te laten weten, dat ze net als meerdere Soesterkwartierders , moet sappelen om rond te komen.

Diezelfde Soesterkwartierders die toch kans zagen om van hun eigen budget een bijdrage te deponeren in de geld bus voor  LON NON en opmerkten. “ach dan maar wat minder deze week” zorgden voor een onvergetelijk moment wat lang zal door werken in het Soesterkwartier.

Die avond vertelde zij in haar bescheiden “huur” woning haar verhaal. Een zoals velen en toch weer bijzonder.

De ontvangst was aller hartelijkst.

De ontstane situatie terug blikkend, is ze nog steeds verbaasd over de spontaniteit van de bewoners en de actie.

De al enige jaren hier in de wijk wonende LON, verteld.” Ik ben niet eens hier geboren en getogen Soesterkwartierster, maar wel geboren Amersfoortse. Door omstandigheden heb ik in mijn jeugd de opleiding tot kapster/ visagist niet af kunnen maken. Ik heb twee kinderen waarvan de oudste op het speciale onderwijs zit. Daar zijn ook weer extra kosten aan verbonden. Ook door het vervoer van en naar die school. Ik hoop dat zijn situatie snel verbeterd en dat hij net als zijn broertje naar de gewone basisschool kan.  Het blijft een moeilijke taak om steeds heen en weer te pendelen tussen beide scholen. Ik heb een Wajong uitkering maar die zit nu ook op bijstandsniveau.

Wel ik hoef niet uit te leggen dat ik met mijn twee kinderen en de uitkering geen vetpot hier hebben. Voor mijn boodschappen zoals verse groenten fiets  ik zo’n beetje de hele stad door. Op Uw vraag of ik al bij die bekende andere “bank” voedsel haal.  Nee tot nu toe niet maar ben er wel een keer geweest. Ik zag toen vele bekende gezichten uit de wijk.

We redden het wel, tenzij je het geld verliest. Maar dat is door de verschrikkelijk mooie actie niet alleen goed gekomen, maar ik kan zelfs wat extra met de kinderen doen. Ik zit de denken om ze mee naar de bioscoop te nemen en daarna een ijsje te eten. Dat zou al een heel feest voor ons zijn.

Soms is het wel een hard bestaan in de wijk. Zeker als ik de kleine naar school breng. Alhoewel ik een rasechte Amersfoortse ben, heb ik een wat buitenlandse uiterlijk. Mensen denken en vinden dan dat ik niet aan hun eisen voldoe. Maar dan kennen ze me niet. Ik kan heel goed van me af bijten wat dat betreft.

Ik heb aan “de Soos”al diverse keren gevraagd of ik mijn scholing af kan maken. Helaas geen antwoord, of ze vinden het te duur.

We leven een beetje langs elkaar heen denk ik door alle bezuinigingen, maatregelen en noem  maar op. Je merkt het aan de mensen om je heen. Dat is niet allen jammer maar ook een gemiste kans.  Ik ben zo blij dat men inderdaad in het Soesterkwartier heeft laten zien wat er op korte termijn even geregeld kan worden. Ik ben trots hier te wonen.”

Een rode Amerikaanse Bos Krul kat doet zijn intrede in de kamer. Buiten de tweezitsbank en een tafel, is de krappaal voor de kat het enigste meubilair in de kamer. De aanwezige visite ( redactie) vindt de boskat  maar niets.  Tijd om te gaan.

Aan LON NON het laatste woord.” Tja nu een aantal uren later ben ik nog steeds van slag en beduusd van de gehouden actie. Er zijn echt momenten geweest dat ik dacht had ik maar niets gezegd in de sociale media. Het is zo overweldigend. Ik weet niet hoe ik iedereen kan bedanken. Ik bedoel ik kan het wel zeggen, bedankt, maar dat dekt mijn gevoel niet over de spontane actie. En zoals U zegt. “Dit is Ook Soesterkwartier”

Op verzoek van betrokkene wordt de identiteit niet vermeld.

Verslag Karel van Rooy..