Een vreemde stelling of niet, toch iets om over na te denken.
U kent het misschien wel uit Uw omgeving of bij U zelf. Jaren lang druk bezig geweest met werk en huiselijke dingen. En dan ineens gaan de dingen niet meer zoals je wilt. Je zit zonder werk na ontslag. Onderstaand het relaas van Linda van Gestel 45 jaar jong.
Gezeten bij de dienst SRO en samen met Lisanne Huijzendveld Buurtsportcoach, doet Linda haar verhaal.
“Ik ben alleenstaand en heb geen kinderen maar wel een hond. Voorheen was ik werkzaam bij een Zweeds bedrijf in Amersfoort. Ik had daar een goede baan. Om bepaalde voor mij onzinnige redenen werd ik ontslagen en kwam ik thuis te zitten. In eerste instantie een hoop procedures opgestart tegen het bedrijf, maar deze uiteindelijk verloren. Een soort moedeloosheid komt er over je heen. Het is dat ik een hond heb en deze een paar keer per dag naar buiten moet, anders was ik achter de denkbeeldige geraniums terecht gekomen. Hoe langer de periode ging duren,des te meer vervreemde ik van het buitenleven. Je sluit je als het ware op, met alle problemen van dien. Nu was ik altijd al een stevige dame, maar naar mate de tijd verstreek en ik zonder werk bleef, reageerde mijn lichaam ook. Ik kwam in gewicht aan en mijn bewegingsvrijheid werd steeds meer beperkter. Medisch gezien kreeg ik meer en meer klachten. Eigenlijk kwam ik alleen nog maar buiten om de hond uit te laten. Een sociaal leven was er niet meer. Vrienden en vriendinnen, tja ik had ze wel maar was niet in staat om mijn gevoelens en problematiek kenbaar te maken. Het hellende vlak zakte eigenlijk zeer snel neerwaarts. U noemt de term “Sociaal Isolement” nou dat paste zeker bij mij. Alleen op de voor mij “boze”wereld, zat ik thuis.
Gelukkig kwam ik in aanraking met het wijkteam. Om wat omhanden te hebben, ben ik een creativiteitsgroep begonnen in de Nieuwe Sleutel. Al snel was ik daar met een groepje bezig om dingen te maken. Maar het was maar een paar uur per week en niet voldoende om mij uit “de sleur” te halen. Thuis bleef het een “eenzaam”gebeuren. Later kwam ik via Marlies Bartels in contact met Lisanne van SRO. We hebben toen dingen besproken over sporten of in ieder geval “iets”met bewegen. Ik heb de stoute “loop”schoenen aangetrokken en ben een wandelgroep begonnen op vrijdagmorgen. Eerst loop je alleen dan met twee en nu is er een hele groep mensen die met mij zo,n uur of ander half aan de wandel zijn. En geloof me, het zijn niet allemaal “getrainde”mensen, maar ook mensen met een soort extra rugzakje, of buikzakje. Het gaat fantastisch en kan eigenlijk niet wachten op de volgende week. Een netwerkje is een feit. Of ik ook aan zaalsport wilde doen. Dat is niks voor mij, dacht ik nog toen ik voor de Neng in Hoogland stond. Wel ik was er toch dus laat ik maar eens kijken. Eenmaal binnen werd ik zo hartelijk begroet en gelijk opgenomen in de familie “Obesitasjes” zeg maar. Sporters die er net zo uitzagen as ik.
En alsof er een knop omging. Ik deed mee met sporten en de week er na weer en weer. En zo maar had ik “vrienden”. Ik hoefde niets uit te leggen. Maar met wat hulp van een beroepsmatige hulpverlener, kreeg ik ook weer greep op mijn leven. Ik praat nu voluit, schaam me niet meer en ben zeer actief. Het sporten en de wandelgroep beheersen nu voor een groot deel mijn tijd.
Mijn Sociaal Isolement is definitief vertrokken.”
Lisanne aandachtig meeluisterend en bevestigend knikkend, is vol trots dat Linda deze weg is ingeslagen. Al geruime tijd zijn er diverse acties in Amersfoort gaande om mensen aan het bewegen te krijgen. Of dat in de sportzaal is, of via een wandelgroep, als je maar beweegt. Samen met Lonneke Lavrijssen zijn er een aantal dingen in werking gezet voor zowel de jeugd, als de ouderen.
Lisanne: “kijk maar eens op de wijkwebsite in de kalender onder Move2Socialize sport- en spelgroep, hier kunnen mensen die weer aan de slag willen zich opgeven. Het is gratis gedurende de periode dat wij begeleiden. Uiteindelijk gaan we samen kijken wat er na een bepaalde periode mogelijk is.
Ook via de huisarts en wijkverpleging kan men zich , indien er lichamelijke klachten zijn, zich opgeven voor een dergelijk project ( KeiFit) onder begeleiding van een Fysiotherapeut. Medische indicatie is dan wel noodzakelijk. “
En Linda, maakt alweer afspraken voor volgende week. Haar Sociaal leven kent geen isolement meer. Een blije vrolijke vrouw, doet haar bril op, koptelefoon op haar hoofd, muziekje aan en stapt op haar brommer, op weg naar haar “vrienden”
Wij danken Linda voor haar openhartigheid en spontane reacties.
Verlag Karel van Rooy.
Respect Linda!!!!!
Wat fijn dat je weer kan genieten van alles.
Je bent een voorbeeld voor vele anderen.
Xxx Bernadette