Zaterdag 1 juli, Het had niet het aanzien van een druk bezochte opening. Weinig fietsen voor de deur van het Wijkmuseum aan de Bonifatiusstraat 61. Nu was het weer in de ochtend niet uitnodigend voor een fietstochtje. De bus is een slecht alternatief sinds de wisseling van vervoerder en daarmee gewijzigde route, en het vergunning-parkeren maakt de auto tot onmogelijk. Ofwel: een en ander maakt dat het Wijkmuseum afhankelijk lijkt te gaan worden van mooi weer.

De expositie over de Ouderenzorg had in elk geval de warme belangstelling van moedige en stoere “jongere” ouderen die het weer getrotseerd hadden. Al kan het ook zijn dat de nieuwsgierigheid een grotere moed bewerkstelligde. Ze waren bij de opening en daar ging het om.

Gezina heette de aanwezigen welkom en memoreerde even kort de eerdere tentoonstellingen. Hierna vertelde ze hoe Marie Louise Hehenkamp en zij elkaar hadden leren kennen, vanuit een totaal andere kant van dienstverlening Marie-Louise zorg voor ouderen en Gezina het onderwijs aan kinderen. Daarna gaf ze het woord aan Marie Louise die een “lezing ter opening” zou geven.

Marie Louise begon gelijk met de mededeling dat het geen lezing zou worden maar een gesprek met elkaar. Ter in-, of misschien beter gezegd ter aanleiding las zij een stukje uit het boek van Hendrik Groen – “Pogingen iets van het leven te maken”. En zo was er dan toch op z’n minst een “vóór- lezing”.

Een lachsalvo brak los in de zaal tijdens een van die stukjes uit het boek over een mevrouw die op de schaal appelflappen was gaan zitten. Daar was geen beeldmateriaal voor nodig, de beelden werden als vanzelf opgeroepen.

Inmiddels kwam het gesprek goed op gang over verschillen in de zorg van toen en nu. Dat de verpleging vroeger in de nachtdienst mensen wakker moest maken voor een wasbeurt zodat de vroege dienst gelijk met ontbijt en medicatie aan de gang kon gaan. Vreselijk was dat middernachtelijk wekken voor de mensen die zorg nodig hadden, maar ook voor de verpleging die nogal eens agressieve reacties kreeg.

Nu doet men meer moeite om de zorgvrager voorop te laten staan. Er zijn nog wel verbeterpunten zoals; het Zorgleefplan dat alleen al in naam andersom zou moeten staan, te weten: Leefzorgplan, het Leven eerst zorg daarna, want in een naam zit heel veel meer dan men soms denkt.

Er werd een korte pauze ingelast, want gespreksstof is er genoeg over de zorg in het algemeen, en de ouderenzorg in het bijzonder.

De tentoonstellingsruimte laat inmiddels delen van alle zorg exposities zien. Het is zeker weer een leuke en leerzame expositie. Deze opening leverde zelfs een lees-tip op, want het eerder genoemde boek is vlot en met humor geschreven, en ook in grote letter uitvoering!

Verslag en foto’s: Nel Groenendijk