Zaterdag 30 september, Het regent pijpenstelen, niet echt het weer dat op een trouwdag gewenst wordt. Gelukkig is ook in dit geval de regen ondergeschikt aan het trouwfeest. De zaal is omgetoverd tot trouwzaal, de gasten aanwezig en ook de ambtenaar is aanwezig. Het bruidspaar “stijf” van de spanning maar in fraaie trouwoutfit gehuld, is gelukkig ook aanwezig.

Gezina doet een kort woordje vooraf, en stelt de trouwambtenaar voor: Lia Bruyn! Daarna nam Lia het “spreek” stokje over met de inleiding: Het Wijkmuseum heeft mij verzocht om het startschot te geven voor de tentoonstelling over “Geluk”!

Wat is Geluk?

Als je daarover gaat nadenken….nou dan heb je een heleboel tijd nodig. Misschien wel een hele maand, want zo lang loopt de tentoonstelling in dit Wijkmuseum.

Een maand…het is niet eenvoudig om te bepalen wat voor jou geluk is. Dat is zelfs heel erg moeilijk. Toch denk je er misschien wel eens aan. Is geluk misschien dat je de loterij wint? Of is geluk dat je een figuur als James Bond/ als Bardot (in haar vroegere vormgeving) hebt?

De meeste mensen voelen zich gelukkig als ze een ander mens gevonden hebben. Zo eentje waarmee je je hele leven wil doorbrengen. Dat zullen veel bruiden en bruidegommen, hebben die hier aan de wand hangen , beamen.

Lena en Jan (het “beeldige” bruidspaar van vandaag) net zo goed. Kijk ze eens staan met hun allerbeste en allermooiste goed, samen de dag van hun leven belevend, samen op weg naar de rest van hun leven. Dat is voor hen geluk!

Hun trouwdag zal een dag zijn waarop “het zonnetje” (hoe dan ook) schijnt. Gezellig naast elkaar in het rijtuig met mooie Bless van de schillenboer ervoor, op naar het stadhuis. Even flink lachen om dat stuk geluk…..dat Bless laat vallen. Wuiven naar tante Mien op de hoek, en naar Kareltje in de zandbak.

Wat een geluk dat ze mekaar gevonden hebben! De hele buurt, de hele wijk zelfs, mag op hun trouwdag komen kijken. Ze passen vast niet met z’n allen in de trouwzaal, maar op het plein ervoor is plek zat. En dan door naar de kerk op de Noordewierweg. Ook daar is iedereen welkom.

Maar ja, ook toen ging niet iedereen naar dezelfde kerk. De pastoor vroeg nog heel nadrukkelijk: “Jan/ Lena, weet je zeker dat je met hem/ haar wilt gaan trouwen? Een huwelijk duurt een heel leven lang….”

“O ja, zeiden ze gauw. Wij houden van elkaar!” En dat is nu zo en dat is later net zo.


Laat ik me even voorstellen. Ik ben Lia Bruyn, schrijfster van artikelen en een enkel boek. Daarnaast trouw ik nog wel eens verliefde paren. Natuurlijk ook uit het Soesterkwartier.

Dit is een wijk, en dat weten jullie zelf goed genoeg, waarop je niet snel uitgekeken raakt. Al die verschillende buurtjes die samen één wijk vormen. Met straten die soms heel grappig, een beetje door de wijk heen slingeren. Afgewisseld met lange rechte wegen. Een groene wijk is het ook. Met bovendien vlakbij, dat mooie zwembad dat je nergens anders vindt! Een wijk waarvan je het gevoel hebt, hier wonen gelukkige mensen!

Allemaal mensen in huizen met tuintjes vóór en achter. Bewoners zonder poeha, spontaan, geen kouwe kak. Zo zijn de meeste bewoners hier. Zo staan ze tenminste bekend.

Ok, nu lang genoeg over geluk gesproken. Of over hoe leuk het hier is…

Natuurlijk, met Lena en Jan is het goed gekomen. Hun trouwdag was hun geluksdag. Ja vol zon, vol feest. En de kleine Kareltje is inmiddels een volwassen man geworden. Maar niet met alle paren waarvan we hier een foto zien, is het op die manier goed gegaan. De oorlog kwam ertussen, die heeft veel gezinnen uit elkaar gerukt. En soms stond de liefde ook onder druk. Dat schijnt vaker te gebeuren in oorlogstijd.

Het leven, de liefde het gaat niet altijd (en zeker niet) vanzelf, goed. Dat zou je wel willen, maar ja… Alleen al iemand ontmoeten dat is soms al moeilijk. Hoewel, daarover heb ik wel een idee, een adviesje: doe wat je zèlf belangrijk of leuk vindt, en dan kom je beslist iemand tegen…. iemand die dat ook leuk of belangrijk vindt. En dat is dan jou ware….wellicht.

Jij houdt van boswandelingen. He, en daar loopt weer die jonge met die hond. Maak een praatje…misschien lukt het dan. En mocht dat nou allemaal niet lukken, dan heb je in ieder geval zelf plezier gehad.

Ik had een keer een huwelijk van mensen uit Lunteren, een Veluws dorp. En op de eerste rij zat opa. Je weet wel, zo’n boertje met een knuist (om z’n stok) waarin precies een klein borrelglaasje paste… Gedurende de dienst zat het hele, van hoed voorziene, gezelschap braaf te luisteren. Het ging over hoe ze elkaar ontmoet hadden en natuurlijk niet wanneer ze begonnen waren met zoenen, want dat hoefde niemand te weten.

En natuurlijk wel uitgebreid over geluk en zo, daar had het paar om gevraagd. “In een goed huwelijk kies je voor elkaar, bijna elke dag weer!” Dat zei ik… en net toen ik wilde uitleggen hoe dat in Lunteren moest kwam opa er tussendoor: “In een goed huwelijk kiezen vóór-, en kiezen op elkaar!”

Het gezelschap schoot in de lach bij deze laatste woorden van Lia Bruyn. Waarna het tijd werd om te toosten op het “beeldige” echtpaar, en de tentoonstelling voor geopend verklaard werd.

Voor de laatste keer werd een vitrine kast ingevuld door Hanneke Molenaar, deze keer met onder anderen; mini taartpuntjes, en Barbies in bruidsjurken. Hierbij dank aan Hanneke voor de vele uren die zij in de (22 x) ingerichte vitrines gestopt heeft, en in het maken van allerhande mini varianten voor de even zovele tentoonstellingskasten. En voor het keer op keer maken van mini- bijpassende – lekkernijen zoals nu het alternatief voor bruidssuikers, een zakje “sweet”-hartjes.

De tentoonstelling is leuk en, voor aanstaande bruidsparen die een retro bruiloft willen, een bron van inspiratie!

Verslag en foto’s: Nel Groenendijk