Zaterdag 29 juli 2017, de dag waarop Joke Sickmann haar 85ste verjaardag mocht vieren. En het werd groots gevierd in het Kascafé bij De WAR aan de Geldersestraat. Het bord met ballonnen maakte duidelijk waar men geacht werd binnen te komen, alhoewel mensen die achterom liepen even zeer verwelkomt werden. Koffie, thee en allerhande lekkernijen werden verzorgd door de Zoete Biet (catering).

Bij binnenkomst langs het bord met ballonnen werd men (na in de rij gestaan te hebben omdat het druk was) verwelkomd door Andrea, de dochter van Joke. Een handtekening onder een steunbetuiging voor het in stand houden van Post IV, was de grootste verjaardagswens van Joke. “Spullen heb ik zat, maar ik wil zo graag dat Post IV blijft bestaan” was wat Joke had laten weten aan haar dochter!

Tussen het feestgedruis door werd een oproep gedaan, er zou een liedje gezongen gaan worden dat omschreven werd als een heel verdrietig “Jiddisch” lied, zakdoekjes bij de hand, Joke moest plaatsnemen op de bank. De muziek begon, en iedereen bleek ineens het “Jiddische liedje” te kennen, en zong spontaan mee: “Er is een jarig hoera hoera, dat kun je wel zien dat is zij”  Daar had Joke even niet op gerekend maar genieten deed ze er wel van.

Ook de Onze Lieve Vrouwetoren was voorzien van de Nederlandse 3 kleur met daarop de prachtige 85! En dat er veel gedaan kan worden tot (en hopelijk voorbij) die leeftijd weten veel mensen in en rond het Soesterkwartier wel. De meeste kennen de “activistische” Joke al lang, en weten dan ook dat ze enorm gedreven is. “Geen katje om zonder handschoenen aan te pakken” is op Joke zeker van toepassing!

Maar Joke kreeg dan ook niet zomaar de verschillende Koninklijke en gemeentelijke onderscheidingen, daar heeft ze wel heel hard voor gewerkt, gelopen, vergaderd, en soms zelfs onderhandeld, al is dat laatste tot op heden een oefenpuntje. Ook Joke is een “gewoon” bijzonder mens en niet te oud om te leren, of aan anderen te leren. Van de Wagenwerkplaats, ’t Sasje, De WAR, Vrienden van de Eem, maar ook van het Wijkmuseum en de voormalige Wijkwinkel Joke kent de mensen omdat ze samen streed met hen vóór “iets”, meestal met de bedoeling dat het moest blijven!

Al werd er niet altijd succes behaald (zoals helaas bijv. ’t Spijkertje), in de meeste gevallen hield Joke er toch veel goede vrienden “uit de strijd” aan over. Het was dan ook echt een groot en druk bezocht feest.

De muziek gespeeld door Nathan Jacob Dillen, bijgestaan door een ritmische box, kreeg diverse keren mensen aan het dansen en/of zingen. De politici “schitterden”, juist door hun afwezigheid waardoor het wel lang, tot voorbij het eind heel gezellig bleef!

 

 

Joke Sickmann.85 jaar

Joke, welke superlatieven zijn hier van toepassing.

In de media al bestempeld als de Burgemeester van het Soesterkwartier en de “hoedster”van ons cultureel erfgoed. Redder van de wagenwerkplaats.

Maar meerdere namen zijn mogelijk. Zoals de Jeanne d’ Arc, de middeleeuwse mantelzorgster die opkwam voor de armlastigen. Of de vrouwelijke uitmonstering van Don Quichot de  La Mancha, vechtster tegen de molenwieken van de overheid. Dan wel de Iron Lady , Margaret Thatcher, wiens wil ook wet was.

Voor de redactie  van de wijkwebsite een bron van initiatieven, Raadsvergaderingen, Ronde’s, politieke bijeenkomsten, maar vooral als verdediger van de Wagenwerkplaats.

Persoonlijk, kreeg ik pas in 2014, na mijn toetreding tot de redactie te maken met Joke. En gaande de vele contacten ontstond er een situatie die te omschrijven valt als “heftig”. Of je gaat mee in de denkwijze van Joke en zo niet moet je van goede huize komen om tegen te zijn. Uitspraken door haar gedaan, worden altijd gevolgd door documentatie. Ze doet haar huiswerk altijd naar behoren en is een bron van informatie. Iets wat ze zich vanaf 1990 heeft toegeëigend.”Kennis is weten”. In de maanden / jaren werd er soms stevig gediscussieerd over onderwerpen. Het  hoor en wederhoor kwam wel eens niet goed uit, wat Joke dan ook wel liet merken. Maar de boventoon is toch wel de enorme inzet die zij pleegt te doen voor het Soesterkwartier. De Wagenwerkplaats is gered maar met argusogen volgt ze het nieuwe bestemmingplan. Het Oliemolenkwartier weet inmiddels ook welke kwaliteiten Joke heeft ta.v. het behoud van het Sasje en de terugkeer van de Oliemolen. Dat laatste is kennelijk een verloren zaak. Siesta / de WAR en andere organisaties hebben een grote rol gespeeld, met haar als Don Quichot in de aanval.  

Na het overlijden van Rene van ’t Hooft, voorzitter van het Wijkbewoners Team, nam zij het stokje intermediair over.  Wijzigingen volgden, zowel in het stichtingsbestuur als de rol van het WBT/BBT.

Joke is vandaag 85 geworden, ze doet het wat rustiger aan. In plaats van elke dag 2 vergaderingen, doet ze nu alleen de avonden nog. Een probleem daarbij is natuurlijk de busverbinding daar Joke afhankelijk is geworden van vervoer. Wel ook bij Syntus is haar naam nu doorgedrongen.

Een laatste (al hoewel?) project wordt door haar geopperd. Op het NS terrein staat een nu doelloze “heuvelpost” ( Post IV)


, karakteristiek  gebouw. Een totale verhuizing van die post wordt toch geopperd. Herplaatsen op de Wagenwerkplaats, of wel misschien in de Merwedestraat.

Joke ik gunde je van harte deze ontzettend fijne verjaardag bij “de WAR”. Jouw drijfveer werkt zeker aanstekelijk bij menig Soesterkwartierder. Blijf vooral, zolang je nut en noodzaak kunt verenigen met gezondheid, doen

Redactie.

Karel van Rooy.

Verslag en fotoreportage: Nel Groenendijk 

foto’s van Cuny ten Hacken