Zaterdagmorgen kwam ik thuis, dacht ik. Om half acht ’s ochtends stak ik doodmoe na de nachtdiensten en een enorm slaapgebrek de sleutel in het slot. Helaas het mocht niet baten, de deur bleef dicht. Mijn zoon had hem aan de binnenkant vergrendeld. Buiten m’n eigen huis gesloten dat voelde best triest. Gelukkig is daar dan de mobiele telefoon want de deurbel stond uit nadat ik eerder in de week door een stel Vodafoon colporteurs – grrr die lui zouden verboden moeten zijn- uit slaap was gebeld. Klepperen met de brievenbus dan, maar dat maakte weer zo’n herrie in de verder nog slaperige buurt.
Ik wilde naar m’n eigen wc, een bak koffie en vervolgens slapen in m’n eigen bed. Maar helaas het duurde, en duurde. M’n zoon had een feestje gehad en sliep waarschijnlijk nog niet zo lang. Op blijven bellen maar, want al stond de fiets voor de deur daar kon ik ook al niets mee zonder fietssleutel in m’n zak. En het was me koud buiten – brrr echt winter – die door het slaap tekort nog veel kouder aanvoelde.
Nadat ik overwogen had of ik m’n lelijke voordeur-ruit dan nu toch maar zou laten sneuvelen, terwijl ik bellend bleef proberen of er een teken van leven zou komen. Er kwam na nog wat schoppen en klepperen dan toch beweging in de deur. Pfff gelukkig maar, ik was al bang dat buren de politie zouden waarschuwen op verdenking van poging tot inbraak.
Op de vraag waarom de deur op de grendels zat kreeg ik als antwoord: “sorry, ik dacht dat je thuis was en je al sliep”. Zijn duffe slaperige hoofd deed mijn boosheid verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Welkom thuis ma, en slaap lekker!
Werken in de nachtdienst is hard werken met leuke collega’s. Die leuke collega’s en de toeslagen maken het aantrekkelijk. De vaak bomvolle treinen terug naar huis, de dichte snackbar, en de colporteurs maken het iets minder, net als het bovenstaand verhaal. Maar werk is werk, en al helemaal als het betaald is. Op naar de volgende dienst, sprak zij inmiddels uitgeslapen. ;-)
Ngie
Geef een reactie